text - images: Babis Pavlopoulos, iconstravel photography
languages: English, Ελληνικά
Driving from Athens to the west, the Peloponnese is
waiting for us. Corinth prefecture is the gate to the Peloponnese, the place,
where the most famous pottery craft-industry in the Mediterranean Sea
flourished in antiquity, the ancient city of Corinth. Nevertheless, the first
impression of the area is a high rocky hill, visible from far away. This is
Acrocorinthos, the citadel of the ancient city. The whole area was a real
crossroads of people and nations for so many centuries. Most of them left their
traces. Therefore, the today visitor has the chance to visit, ancient
monuments, Roman monuments, medieval monuments, but also more recent
constructions, such as Corinth canal.
So, let’s visit some of these monuments, simultaneously
learning about the history of the area.
Corinth
canal is actually the first real sign that you are in the Peloponnese. This
is a really impressive, breathtaking construction, dated at the end of the 19th
Century, separating the Peloponnese of the rest Greek mainland. The
construction of the canal was a dream of 2.300 years. Many kings and lords, who
reigned in this area tried to make it reality, so as the sea-routes become
shorter. The dream came true in 1893, after 11 years of works. It is considered
as a big achievement, especially for the period that the canal was constructed,
even though the funny is that at the end of the 19th Century, the
technic methods were almost the same as in antiquity, mainly based on digging
by hand. The length of the canal is 6.4 klm (4 miles), the width is 24.6 m, and
the height of the walls is almost 100 m, while 2.500 people worked for this
structure, extracting 12.000.000 m3 of earth. During antiquity (6th
Century BC), a cobbled-street had been constructed, the deolcos, on which small, mainly warships were transported upon a wheeled
vehicle to the opposite coast, or… ships
on the earth. According to the sources, the deolcos was active until the 9th Century AD, at least. The
visitor can walk on the pedestrian bridge above the canal and the… empty space,
admiring the construction.
Corinth canal, a technical achievement of the end of
the 19th Century.
Ο Ισθμός της Κορίνθου, ένα τεχνολογικό επίτευγμα των τελών
του 19ου αιώνα.
Second stop of our trip is the archaeological site of Ancient Corinth, at the foot of the
terrible rock of Acrocorinthos. The site was inhabited since the Neolithic
times, 6500-3250 BC. The peak of the city’s financial prosperity is dated in
the 7th and 6th Centuries BC, but since the end of the 6th
Century BC and the start of the Athenian Golden Age, especially after the
Persian Wars, Corinth began to decline. During the Peloponnesian War, Corinth fought
on Sparta’s side, against Athens. By 337 BC the city was occupied by the
Makedonians, until 243 BC. After the battle of Lefcopetra in 146 BC, between
Greeks and Romans, and the following Roman conquest of the Greek area, Corinth
was totally destroyed. The city was established once again in 44 AD, during the
reign of Julio Cezar, as a particular wealthy place.
Ancient Corinth, the Doric style temple of Apollo (6th
Century BC).
Αρχαία Κόρινθος, ο δωρικού ρυθμού, ναός του Απόλλωνα (6ος
αιώνας π.Χ.).
During the Byzantine period, in the 7th and
8th Century, the city was abandoned and the inhabitants preferred to
live within the walls of Acrocorinthos, which was fatally developed as a
fortified settlement.
Around the 15th Century, perhaps at the end
of this century, the city was once again inhabited, but in any case by 1458
Corinth is under Turkish rule until 1823 and the establishment of the Modern
Greek State. Certainly, there was a little Venetian break (1687-1715).
The archaeological site of ancient Corinth, general
view.
Γενική άποψη του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας Κορίνθου.
The city is also known for the visit of Apostle Paul
in the middle of the 1st century AD. He stayed there for almost 1.5
year, establishing a great Christian community, before he left for Ephesus.
Apostle Paul continued addressing to the community through letters, known as to the Corinthians (bibliography, 1
Corinthians, 2 Corinthians).
This is an extended archaeological site and the most
important monuments, which can be found there, are the followings: The Peirene
fountain, the Doric temple of Apollo (6th Century BC), part of which
was destroyed when the residence of the Turk lord of the Peloponnese was
constructed, the known as Bema of Apostle Paul, in fact an ambo, used by the
Roman officials to speak to the people, the Glauke fountain, the Roman Odeon,
the not excavated yet ancient theatre, the E temple, one of the best preserved
samples of Roman architecture, and the Lechaion road, which leaded from the
Agora (market) to the port, on Lechaion coast.
Before we cross the exit of the site, standing on the end of the excavated part of Lechaion road, the view to Acrocorinthos is perfect. This will be our third stop.
The Peirene fountain is one of the most important
monuments in ancient Corinth.
Η κρήνη Πειρήνη είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία στην
αρχαία Κόρινθο.
Ancient Corinth, Gauke fountain.
Αρχαία Κόρινθος, κρήνη Γλαύκη.
Ancient Corinth, Roman statue.
Αρχαία Κόρινθος, ρωμαϊκό άγαλμα.
Ancient Corinth, walking on Lechaion road.
Αρχαία Κόρινθος, περπατώντας στο ανεσκαμμένο τμήμα της οδού
Λεχαίου.
Ancient Corinth at the foot of Acrocorinthos, on the
left the Lechaion road.
Η αρχαία Κόρινθος στη σκιά του Ακροκόρινθου, αριστερά η
οδός Λεχαίου.
Acrocorinthos, like Acropolis;
because Acrocorinthos was an acropolis,
a citadel. The Greek word acropolis consists
of two words, acro = edge and polis = city. It was the fortified edge
of the city, the strongest point of almost each ancient Greek city. Therefore,
Acrocorinthos was the acro of Corinth
(Greek, Corinthos), the citadel of the city. A fort, which remained active for
almost 25 centuries, on its abrupt top.
Terrible Acrocorinthos, western view, the castle was
the citadel of the ancient city. The
donjon and
partially the
fortifications are
discerned.
Ο τρομερός Ακροκόρινθος, δυτική άποψη, το κάστρο αποτελούσε
την ακρόπολη της αρχαίας πόλης. Διακρίνεται μέρος των οχυρώσεων και στο κέντρο
περίπου ο ακρόπυργος.
According to the historical evidence, Acrocorinthos
was already an active fortress in the 7th Century BC. The history of
the fortress is densely connected with the history of the city. In the course
of the centuries, the fortifications were restored, renovated, and reinforced
many times, often using the same building material. The first Byzantine
strengthening is probably dated in the reign of the Emperor, Justinian (6th
Century AD), who fortified the narrow passage to the Peloponnese. By the 9th
Century Acrocorinthos is the capital of the Thema
(in fact a prefecture of the Byzantine Empire), of the Peloponnese. In the 10th
Century twice Bulgarians did not manage to capture Acrocorinthos, but in 1147
the defenders did not manage to resist to the Normans raid. In 1210, after the
first fall of Constantinople (1204), it was occupied by the Franks, after a
5-year siege. The Byzantine lord of the castle, Leon Sgouros, suicided, falling
with his horse from the walls. Franks retained the castle until 1398, when it
passed into Byzantine hands again. The period 1400-1404 Acrocorinthos was sold
to the Hospitallers of Saint John of Jerusalem, and in 1458 the Turkish rule
period began, until 1823. In this year the castle was surrendered to the Greeks
during the Greek War of Independence. In the meantime, the period 1687-1715,
Acrocorinthos was occupied by the Venetians as the entire Peloponnese.
Since antiquity, the shape of the fortifications
remained almost the same, even though in those times the walls of the citadel
were connected with the walls of the city. Only visiting the place, someone can
understand the size of the construction, and of course the dimensions of the
enclosed area. The extremely sloping terrain gives access only from the west
side. Three successive defense lines blocked the way of the aspiring invaders,
each one with a heavy fortified gate.
Acrocorinthos, the gate of the castle and the first
defense line.
The today bridge over the ditch is discerned.
Ακροκόρινθος, η πύλη του κάστρου και η πρώτη ζώνη οχύρωσης.
Έμπροσθεν διακρίνεται η γέφυρα
πάνω από την τάφρο.
Originally, the first defense line matched to the
today second line. Behind it, the second line was standing, probably the today
third one, perhaps built in the 4th Century BC.
The first gate
and its defense line with the tower are dated, according to the type and the
form of the masonry, in the 14th Century, while both bastions on the
ends of the line are Venetian structures (end of the 17th Century-
start of the 18th Century)
Acrocorinthos, the second defense line and its gate.
Ακροκόρινθος, η δεύτερη ζώνη οχύρωσης και αντίστοιχη πύλη.
On the second
gate, two different building phases can be clearly discerned. The entire construction
is byzantine, dated in the 10th Century, but the façade of the lower
part, and the battlements on the parapet, belong to the Venetian period, end of
the 17th Century, start of the 18th Century. Crossing the
gate, on the right, there is a trap-door on the floor, leading to an underground
passage. Through this passage, the defenders could retreat from the space
between the first and the second defense line to the space between the second and
the third line, without opening the gate. The big tower, which framed the gate
on the west, is also Venetian.
Between the second and the third defense line.
Ο χώρος ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη ζώνη οχύρωσης.
The third and strongest gate of Acrocorinthos. The
tower on the right is dated in the archaic period,
while the one on the left is
Byzantine.
Η τρίτη και ισχυρότερη πύλη του Ακροκόρινθου. Ο πύργος
δεξιά χρονολογείται στην αρχαϊκή εποχή,
ενώ ο αριστερός είναι βυζαντινός.
The third gate
mainly still consists of extended parts of archaic masonry of the 4th
Century BC. The flanking tower on the right (south) constitutes the most
important preserved part of that period, in fact partially restored in the
Byzantine era. The, particularly impressive, opposite flanking tower is
Byzantine. The artillery-ports of the parapet are Venetians. The gate itself is
also Byzantine, made of the archaic stone-blocks in second hand. The most of
the rest of the wall and the mural towers of this defense line are Byzantine,
based on the wall of the 4th Century.
The rest of the fortifications of Acrocorinthos is also
based on the archaic walls with many additions, mainly completed by the
Venetians.
Acrocorinthos, the donjon of the castle, southwest
view,
high-positioned entrance and absence of openings.
Ακροκόρινθος, ο ακρόπυργος του κάστρου, νοτιοδυτική άποψη.
Υπερυψωμένη εξώθυρα και απουσία ανοιγμάτων.
Nevertheless, standing behind the third gate, the tour
has not finished yet, even though the place is almost empty anymore. The
recently restored donjon of the
fortress is waiting for us, standing on the southwest top of the fortified area,
as an eagle-nest. It was the last shelter for the guard and the lord or the
castellan, in case of invasion. The three-storey, lone standing tower is
strong-built and surrounded by a small enclosure, actually armed with an
individual defense system. The high-positioned entrance is placed on the most
protected side, while on the basement a cistern can be found. Due to these
components the tower was able to resist to a siege, even the attackers had
already entered to the rest fortress. Such a type of arrangement perhaps refers
to the military, medieval, western architecture, even though there is evidence
that it was also known to the Byzantines, therefore the tower can be dated in
the Frankish rule period of Acrocorinthos, around the 13th Century. The
tower can be visited. The view from its flat roof is amazing to the plain, to
the gulf and to the opposite mountains.
The internal space of the donjon.
Στο εσωτερικό του ακρόπυργου.
The donjon had its own individual defense system. Its
enclosure is discerned.
Ο ακρόπυργος διέθετε αυτόνομο σύστημα οχύρωσης. Διακρίνεται
ο περίβολος.
In the today empty internal space of Acrocorinthos
only a few buildings can be spotted, remains of the once flourishing settlement.
In the south of the third gate a typical Turkish fountain is preserved, while
in front of the northernmost tower of the third line, the remnants of a
three-isled church are discerned, dated at the end of the 17th
Century, start of the 18th Century. Within the third enclosure the
church, dedicated to Saint Demetrios, is preserved in good condition, maybe
belonging to the 17th Century. Walking to the northeast an Ottoman
mosque can be found, which is coincided with Beyzade or Ahmed Pasha mosque
(15th-17th Century). In the south of the mosque, an
underground Byzantine cistern is preserved, and next to it the remains of a minaret, once belonging to the mosque of
the Sultan, Mehmed II.
Acrocorinthos, Saint Demetrios church, 17th
Century.
Ακροκόρινθος, ο ναός του Αγίου Δημητρίου, 17ος
αιώνας.
Ottoman mosque in Acrocorinthos. It coincides with Beyzade or Ahmed
Pasha mosque (15th-17th Century).
Οθωμανικό τέμενος που ταυτίζεται με εκείνο του Μπεηζαντέ ή
Αχμέντ Πασά (15ος-17ος αιώνας).
The archaeological site of Acrocorinthos is closing
early in the evening, about 16:00 o’ clock and there is not canteen or
something similar there, so our advice is, wear hiking shoes and take your
water supplies or everything else you think that you will need, because the
walking is long, the paths are very steeping, and the sun during the summer
months is very hot. Nevertheless, the place is high and sometimes the cool
breeze makes the weather conditions better.
Acrocorinthos, breathtaking view from the roof of the
donjon. The third defense line is discerned, as well as the preserved buildings
from the once existed settlement.
Ακροκόρινθος, η θέα από το σημείο που βρίσκεται ο
ακρόπυργος κόβει την ανάσα. Επίσης διακρίνεται η τρίτη ζώνη οχύρωσης του
κάστρου, καθώς και τα σωζόμενα κτήρια από τον οχυρωμένο οικισμό.
Acrocorinthos, general view from the west. The three
defense lines are discerned,
on the right the ditch of the fort.
Ακροκόρινθος, γενική άποψη από τα δυτικά. Διακρίνονται οι
τρείς ζώνες οχύρωσης, δεξιά η τάφρος.
Standing on the roof of the donjon, if we turn to the
south, one more castle is discerned. In fact, someone can discern it only if he
knows the exact site. But he can try the opposite; visiting this castle and
trying to discern Acrocorinthos is much easier. We are talking about the Agionori castle, situated also in
Corinth prefecture. Agionori castle is a small medieval fortress, recently and
carefully restored, spending just 500.000 euros, that means, almost a wealthy
residence in an Athenian suburb!
The medieval castle of Agionori (13th-14th
Century), south view,
on the left the donjon of the castle is discerned.
Μεσαιωνικό κάστρο Αγιονορίου (13ος-14ος
αιώνας), νότια άποψη,
αριστερά διακρίνεται ο ακρόπυργος του κάστρου.
Visual contact with Acrocorinthos from the parapet of
the donjon (middle of the image).
Από το κορφάρι του ακρόπυργου του κάστρου διακρίνεται ο
Ακροκόρινθος (στο μέσο της εικόνας).
It is dated in the Frankish rule period of the
Peloponnese, 13th-14th Century, gradually built,
following a pre-planned building project, in order to secure the control of the
ancient passage from Corinth prefecture to Argolis prefecture. Today, the
castle consists of the enclosure, preserved in its entire length, two square
integer towers (after the restoration), three more towers preserved in the
height of the enclosure, the remains of a cistern, and some totally ruined
assistant buildings, as well as the gate-way and its defense system.
The castle is standing on the edge of the cliff, where
the gate and its bastion were placed for additional protection. The access to
the 680 m high hill is allowed via the south-southeast side, where the aspiring
invaders would firstly face the donjon of the castle. The path to the gate is
passing on the foot of the enclosure, and if they managed to cross the whole
distance next to the walls, where they were being attacked from the battlements
and the loop-holes, they would have to fight in order to occupy the gate,
standing on the narrow path, between the walls and the cliff, in front of the
gate bastion; probably it was a hard situation.
Agionori, the defense sytem of the gate. In fact, the gate was double,
while was also protected be the flanking tower on the left.
\Αγιονόρι, το σύστημα οχύρωσης της πύλης. Η πύλη ουσιαστικά
ήταν διπλή,
ενώ προστατευόταν από τον εξέχον πύργο αριστερά.
Agionori, anyone, who managed to reach in front of the
main gate, had to face the donjon.
Αγιονόρι, όποιος κατάφερνε να φθάσει έμπροσθεν της κυρίως
πύλης είχε να αντιμετωπίσει τον ακρόπυργο.
Around the castle, remains and remnants of buildings,
some of them built as megalithic
structures (made by huge stones), and churches can be discerned. Only the
church of Saint Anargyroi (1323) is preserved in a good condition. The ruined
church of Saint George, dated in the late Byzantine period, is also
interesting. The remains probably belonged to the Byzantine settlement. This
settlement could be fortified, and, the most likely, the citadel would occupy the
site of the today castle. According to the sources, Franks captured a castle in
Agionori, when besieged Acrocorinthos (1205-1210).
The site can be visited without entrance fee, as well
as both restored towers. The higher tower was the keep (donjon) of the castle,
and the first sight of anyone, who crosses the gate-way.
Within the enclosure, view from the parapet of the
donjon.
Άποψη του εσωτερικού του περιβόλου από το κορφάρι του
ακρόπυργου.
The late Byzantine church of Saint George, standing
outside the enclosure of the castle.
Ο υστεροβυζαντινός ερειπωμένος ναός του Αγίου Γεωργίου έξω
από τον περίβολο του κάστρου.
These are some of the most significant monuments of
Corinth prefecture. Driving back to Athens, we would suggest to take a last
look of Acrocorinthos, as well as a look of the canal as the car is moving on
the highway-bridge above it. They would be the best last impressions of the
place.
Η Κορινθία είναι ο πρώτος νομός που θα συναντήσει κανείς,
οδηγώντας από την Αθήνα προς τα δυτικά. Οπότε προφανώς μιλάμε για την πύλη της Πελοποννήσου, αλλά και το μέρος όπου
κάποτε άκμασε μία από τις σημαντικότερες πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας. Τα
κεραμικά της Κορίνθου ήταν γνωστά και περιζήτητα σε ολόκληρη τη Μεσόγειο και
μία από τις κύριες αιτίες ακμής της πόλης-κράτους. Ωστόσο, η πρώτη εντύπωση
του επισκέπτη από την περιοχή είναι εκείνος ο ψηλός απόκρημνος βράχος, καθώς
είναι ορατός από ιδιαίτερα μεγάλη απόσταση. Πρόκειται για τον τρομερό
Ακροκόρινθο, την ακρόπολη της αρχαίας Κορίνθου. Η Κορινθία ανέκαθεν υπήρξε ένα
πραγματικό σταυροδρόμι λαών για πάρα πολλούς αιώνες. Οι περισσότεροι από αυτούς
τους λαούς άφησαν τα ίχνη τους. Έτσι, ο σημερινός επισκέπτης έχει την ευκαιρία
να επισκεφθεί, αρχαία μνημεία της κλασικής αρχαϊκής εποχής, της ρωμαϊκής
εποχής, μεσαιωνικά κάστρα, αλλά και νεότερες κατασκευές, όπως τον περιβόητο
Ισθμό της Κορίνθου. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να γνωρίσουμε μερικά από αυτά τα
μνημεία, και παράλληλα την ιστορία της περιοχής.
Ο Ισθμός της
Κορίνθου είναι ουσιαστικά το γεωγραφικό σημάδι ότι εισερχόμαστε στην
Πελοπόννησο οδικώς. Πρόκειται για ένα πραγματικά εντυπωσιακό έργο που κόβει την
ανάσα. Κατασκευάστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα, χωρίζοντας οριστικά
την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα, κάνοντας την ίδια στιγμή πραγματικότητα
ένα όνειρο 2.300 ετών περίπου. Πόσοι βασιλιάδες, τοπικοί άρχοντες και αυτοκράτορες
που πέρασαν από αυτό τον τόπο ή τον είχαν υπό την εξουσία τους δεν προσπάθησαν
να κάνουν αληθινή τη ζεύξη του Σαρωνικού με τον Κορινθιακό κόλπο; Το έργο
τελείωσε το 1893 μετά από 11 χρόνια εργασιών, συντομεύοντας τις θαλάσσιες
διαδρομές, αφού τα καράβια δεν υποχρεούνταν πια να πλεύσουν γύρω από την
Πελοπόννησο. Θεωρείται σημαντικό επίτευγμα, ειδικά για την περίοδο που
κατασκευάστηκε, αν και αξίζει να σημειωθεί ότι οι κατασκευαστικές μέθοδοι και
τα μέσα δεν είχαν αλλάξει ιδιαίτερα από την αρχαιότητα, ουσιαστικά ακόμα βασιζόμενα
στη χειρωνακτική εργασία. Το μήκος του έργου είναι 6.4 χλμ, το πλάτος 24.6
μέτρα και το ύψος των τοιχωμάτων περίπου 100 μέτρα. Δούλεψαν 2.500 εργάτες
εξορύσσοντας περίπου 12.000.000 μ3 χώματος. Ο επισκέπτης μπορεί να
θαυμάσει το έργο από την ειδική πεζογέφυρα, δίπλα στην παλαιά εθνική οδό,
ευρισκόμενος ουσιαστικά πάνω από το κενό. Κατά την αρχαιότητα, συγκεκριμένα τον
6ο αιώνα π.Χ., είχε κατασκευαστεί ένας πλακόστρωτος δρόμος, η διολκός, από τον οποίο μεταφέρονταν στην
απέναντι ακτή μικρά καράβια, συνήθως πολεμικά, πάνω σε τροχήλατο όχημα ή
αλλιώς… καράβια βγήκαν στην στεριά!
Σύμφωνα με τις πηγές, η διολκός χρησιμοποιήθηκε με τον ίδιο τρόπο τουλάχιστον
ως τον 9ο αιώνα μ.Χ. Σημειώνουμε δε, ότι ο Ισθμός βρίσκεται πολύ
ψηλά στη λίστα με τους τόπους που επισκέπτονται οι ξένοι επισκέπτες στη χώρα
μας. Μάλιστα υπάρχουν αναφορές ότι είναι ο δεύτερος μετά την Ακρόπολη των
Αθηνών.
Δεύτερος σταθμός του ταξιδιού μας είναι ο αρχαιολογικός
χώρος της αρχαίας Κορίνθου, χτισμένη
ουσιαστικά κάτω από τον βράχο του Ακροκόρινθου. Η περιοχή κατοικήθηκε ήδη από
την νεολιθική εποχή (6500-3250 π.Χ.). Άκμασε ιδιαίτερα τους 7ο και 6ο
αιώνες π.Χ., αλλά από το τέλος του 6ου αιώνα και την έναρξη της
ακμής των Αθηνών, ειδικά από το τέλος των περσικών πολέμων, η Κόρινθος άρχισε
να παρακμάζει. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο πολέμησε στο πλευρό της Σπάρτης.
Η πόλη κατελήφθη από τους Μακεδόνες το 337 π.Χ. ως το 243 π.Χ. Μετά τη μάχη της
Λευκόπετρας το 146 π.Χ. μεταξύ Ρωμαίων και Ελλήνων, η πόλη καταστράφηκε από
τους Ρωμαίους ολοσχερώς. Επανιδρύθηκε το 44 μ.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα, ως
ένας ιδιαίτερα πολυτελής τόπος κατοικίας.
Κατά την βυζαντινή περίοδο, τον 7ο και 8ο
αιώνα, η πόλη εγκαταλείφθηκε και οι κάτοικοι κλείστηκαν στην ασφάλεια του
Ακροκόρινθου, όπου εντός των τειχών του αναπτύχθηκε μία οχυρωμένη πολιτεία.
Περίπου το 15ο αιώνα, ίσως στο τέλος αυτού, η κάτω πόλη κατοικήθηκε
και πάλι. Το 1458 ξεκινά η Τουρκοκρατία για την περιοχή η οποία θα διαρκέσει ως
το 1823, όταν το κάστρο παραδίδεται στους Έλληνες. Ενδιάμεσα βέβαια έχουμε την
Β΄ Ενετοκρατία της Πελοποννήσου, την περίοδο 1687-1715.
Η πόλη είναι επίσης γνωστή για την επίσκεψη και παραμονή
του Απόστολου Παύλου στα μέσα του 1ου αιώνα μ.Χ. Ο Παύλος έμεινε
στην Κόρινθο για περίπου 1.5 χρόνο, ιδρύοντας πολυπληθή χριστιανική εκκλησία,
πριν φύγει για την Έφεσο. Συνέχισε να επικοινωνεί με τους χριστιανούς της
Κορίνθου μέσω επιστολών, οι οποίες έμειναν γνωστές ως προς Κορινθίους.
Σήμερα, πρόκειται για έναν εκτεταμένο αρχαιολογικό χώρο,
όπου τα πιο σημαντικά μνημεία που θα συναντήσουμε είναι τα εξής: Η κρήνη
Πειρήνη, ο δωρικός ναός του Απόλλωνα (6ος αιώνας π.Χ.), μέρος του
οποίου καταστράφηκε όταν χτίστηκε η κατοικία του Τούρκου Πασά της Πελοποννήσου,
το γνωστό ως Βήμα του Απόστολου Παύλου, στην πραγματικότητα μία εξέδρα από όπου
οι Ρωμαίοι αξιωματούχοι απευθύνονταν στο πλήθος, η κρήνη Γλαύκη, το μη
ανασκαμμένο ακόμα αρχαίο θέατρο, ο ναός Ε΄, ένα από τα καλύτερα σωζόμενα δείγματα
Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής και το ανεσκαμμένο τμήμα της οδού Λεχαίου, η οποία
οδηγούσε από την αγορά στο λιμάνι του Λεχαίου. Πριν εγκαταλείψετε το χώρο, σταθείτε
στο τέλος της οδού Λεχαίου και κοιτάξτε πίσω. Η θέα προς τον Ακροκόρινθο είναι
μοναδική. Άλλωστε ο επιβλητικός αυτός βράχος είναι ο επόμενός μας
προορισμός.
Ο Ακροκόρινθος,
όπως ήδη αναφέρθηκε, ήταν η ακρόπολη της αρχαίας πόλης. Από τον απόκρημνο βράχο
του ατένιζε ολόκληρη την γύρω περιοχή, αποτελώντας το ισχυρότερο σημείο των
οχυρώσεων της Κορίνθου. Ένα κάστρο που παρέμεινε σε λειτουργία για περίπου 25
αιώνες.
Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, ο Ακροκόρινθος ήταν ήδη
σε χρήση κατά τον 7ο αιώνα π.Χ. Η ιστορική πορεία του κάστρου είναι
βέβαια στενά συνδεδεμένη με εκείνη της κάτω πόλης. Μέσα στους αιώνες οι
οχυρώσεις επισκευάστηκαν, συμπληρώθηκαν και ενισχύθηκαν πολλές φορές, συχνά με
χρήση του ιδίου οικοδομικού υλικού. Η πρώτη βυζαντινή ενίσχυση των τειχών
πρέπει μάλλον να τοποθετηθεί την περίοδο του Ιουστινιανού (6ος
αιώνας μ.Χ.), κατά την οποία είναι γνωστό ότι οχυρώθηκε και το στενό πέρασμα
στην Πελοπόννησο από την Στερεά Ελλάδα. Άλλωστε ο Ιουστινιανός δεν θα μπορούσε
να παραβλέψει τον Ακροκόρινθο, τη στιγμή που διεκπεραίωνε ένα μεγάλο και
φιλόδοξο σχέδιο κτίσης και επισκευής κάστρων σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.
Από τον 9ο αιώνα ο Ακροκόρινθος είναι πρωτεύουσα
του βυζαντινού Θέματος της
Πελοποννήσου. Κατά τον 10ο αιώνα, οι Βούλγαροι θα αποκρουστούν δύο
φορές μπροστά στα τείχη του, αλλά το 1147, λόγω ολιγωρίας των αμυνομένων, οι
Νορμανδοί θα αλώσουν το κάστρο. Το 1210, μετά την πρώτη πτώση της
Κωνσταντινούπολης (1204), ξεκινά η Φράγκικη περίοδος του Ακροκόρινθου.
Χρειάστηκαν 5 έτη πολιορκίας για να πέσει και ο βυζαντινός άρχοντας του κάστρου,
Λέων Σγουρός, να πέσει έφιππος από τα τείχη στο κενό. Οι Φράγκοι κράτησαν το
κάστρο ως το 1398, περίοδο κατά την οποία άλλαξε συχνά χέρια μεταξύ των Δυτικών
που λυμαίνονταν τον ελλαδικό χώρο, όταν περνά πάλι στους Βυζαντινούς. Μετά από
δύο χρόνια πουλήθηκε στους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη (1400-1404), αλλά σύντομα
ξαναγυρνά στην εξουσία των Βυζαντινών. Το 1458 καταλαμβάνεται από τους Τούρκους,
η εξουσία των οποίων θα διαρκέσει ως το 1823, με ένα μικρό διάλειμμα κατά την
Β΄ Ενετοκρατία της Πελοποννήσου (1687-1715).
Το σχήμα των οχυρώσεων ουσιαστικά παρέμεινε σε γενικές
γραμμές ίδιο από την εποχή της κλασικής αρχαιότητας ως σήμερα, παρά τις πολλές επεμβάσεις.
Στην αρχαιότητα τα τείχη του ενώνονταν με εκείνα της αρχαίας πόλης. Μόνο κατά
την επίσκεψη, μπορεί να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των οχυρώσεων και βέβαια η
έκταση που καλύπτουν. Το ιδιαίτερα απόκρημνο πρανές του βραχώδους λόφου δίνει
πρόσβαση μόνο από τη δυτική πλευρά. Τρεις επάλληλες ζώνες οχύρωσης έφραζαν το
δρόμο του επίδοξου εισβολέα, με ισάριθμες βαριά οχυρωμένες πύλες.
Η πρώτη γραμμή άμυνας συνέπιπτε με τη σημερινή δεύτερη ζώνη
οχύρωσης. Πιο πίσω ήταν η κύρια γραμμή άμυνας που συνέπιπτε με την σημερινή
τρίτη ζώνη οχύρωσης, αρχικά χτισμένη μάλλον τον 4ο αιώνα π.Χ.
Η πρώτη πύλη και η πρώτη ζώνη οχύρωσης με
τον πύργο χρονολογούνται, όπως μαρτυρούν η τοιχοποιία και η μορφολογία
(τοιχοποιία με κλίση στη βάση και επάλληλες καμπύλες βαθμίδες), τον 14ο
αιώνα, ενώ οι δύο ακραίοι προμαχώνες με την άψογη τοιχοποιία από
τετραγωνισμένους πωρόλιθους είναι ενετικοί, όπως και η ξηρή τάφρος (τέλη 17ου-αρχές
18ου αι).
Η δεύτερη πύλη
έχει δύο σαφώς διακεκριμένες χρονολογικές φάσεις. Το χαμηλότερο επίπεδο με τους
ορθογωνισμένους πωρόλιθους, το διπλό cordone (εξέχουσα κατασκευή που
μιμείται κορδόνι) που περιβάλει την τοξωτή πύλη και η τετράγωνη κόγχη την οποία
κοσμούσε ως το 1874 ο Λέοντας της Βενετίας, συνηγορούν στην απόδοση της
πρόσοψης στην εποχή της Ενετοκρατίας. Ενετικές πρέπει να θεωρηθούν και οι
επάλξεις στο δεύτερο όροφο. Ο δεύτερος όροφος ανάγεται στον 10ο
αιώνα, άρα η όλη κατασκευή είναι βυζαντινή και η πρόσοψη απλώς
ανακατασκευάστηκε από τους Ενετούς. Μετά την πύλη δεξιά υπάρχει άνοιγμα στο
έδαφος που οδηγεί σε υπόγειο πέρασμα το οποίο βγάζει στην πλαγιά, ώστε να είναι
δυνατή η επικοινωνία των δύο πρώτων περιβόλων χωρίς να ανοίξει η ενδιάμεση πύλη.
Ο μεγάλος τετράγωνος πύργος που πλαισιώνει δυτικά την δεύτερη πύλη είναι
ενετικός.
Στην τρίτη πύλη
συναντάμε εκτεταμένα τμήματα κλασικής τοιχοποιίας του 4ου π.Χ.
αιώνα. Ο πύργος δεξιά της πύλης (νότια) αποτελεί το σημαντικότερο κατάλοιπο της
κλασικής οχύρωσης του Ακροκόρινθου, καθώς ολόκληρη η πρόσοψη είναι αρχαία, μερικώς
επισκευασμένη βέβαια στα βυζαντινά χρόνια. Ο αριστερός πύργος (βόρειος), μία
ιδιαίτερα εντυπωσιακή κατασκευή, είναι βυζαντινός. Οι κανονιοθυρίδες της
επίστεψης είναι ενετικές. Η ίδια η πύλη είναι βυζαντινή, από αρχαίους δόμους σε
δεύτερη χρήση. Ο κύριος όγκος της τρίτης οχύρωσης είναι βυζαντινός με βάση το
τείχος του 4ου π.Χ. αιώνα, συμπληρωμένος όμως από τους Ενετούς.
Το υπόλοιπο τείχος βασίζεται στο αρχαϊκό, και οι ενδιάμεσοι
προμαχώνες είναι δημιουργήματα διαφόρων εποχών.
Ωστόσο, περνώντας και την τρίτη ζώνη οχύρωσης, παρά το ότι
ο τόπος θυμίζει άδειο κέλυφος, η περιήγηση δεν έχει τελειώσει. Ο πρόσφατα
αποκατεστημένος ακρόπυργος του
φρουρίου, χτισμένος σαν αετοφωλιά στην νοτιοδυτική κορυφή του οχυρωμένου χώρου,
μας περιμένει. Ήταν το τελευταίο καταφύγιο της φρουράς και του άρχοντα του
κάστρου σε περίπτωση άλωσης των τειχών. Πρόκειται για έναν ισχυρό πύργο, τριών
στάθμεων, περιτριγυρισμένο από οχυρό περίβολο, ουσιαστικά εξοπλισμένο με το
δικό του αυτόνομο αμυντικό σύστημα. Η εξώθυρα είναι υπερυψωμένη και
τοποθετημένη στην πιο προστατευμένη όψη, ενώ στο υπόγειο υπάρχει δεξαμενή, ώστε
να εξασφαλίζεται αυτάρκεια νερού. Λόγω αυτών των στοιχείων, ο πύργος μπορούσε
να οχυρωθεί αυτόνομα, ακόμα και σε περίπτωση κατάληψης του υπόλοιπου κάστρου.
Μία τέτοιου τύπου οχυρή διάταξη προφανώς αποτελεί αναφορά στη δυτική
στρατιωτική αρχιτεκτονική του μεσαίωνα, αν και υπάρχουν στοιχεία που δηλώνουν
ότι τέτοιου είδους πρακτικές δεν ήταν άγνωστες στους Βυζαντινούς, άρα το μνημείο,
μάλλον, θα πρέπει να χρονολογηθεί στην φράγκικη περίοδο του Ακροκόρινθου, γύρω
στον 13ο αιώνα. Ο πύργος, μετά το πέρας των πρόσφατων εργασιών,
είναι επισκέψιμος. Η θέα από το δώμα προς τα βόρεια, τον κάμπο, τον Κορινθιακό
κόλπο και τα απέναντι βουνά της Στερεάς Ελλάδας κόβει την ανάσα, αποζημιώνοντας
τον επισκέπτη για το δύσκολο και ανηφορικό μονοπάτι που διένυσε για να φθάσει εκεί.
Δυστυχώς, ελάχιστα κτήρια σώζονται σήμερα στο εσωτερικό του
κάστρου από τον κάποτε ακμάζων οικισμό. Νότια της τρίτης πύλης θα συναντήσουμε
μία κλασικού τύπου οθωμανική βρύση, ενώ έμπροσθεν του βορειότερου πύργου της
τρίτης ζώνης σώζονται τα ερείπια τρίκλιτου ναού που χρονολογείται στο τέλος του
17ου, αρχές 18ου αιώνα. Στον τρίτο περίβολο σώζεται
ακέραιος ο ναός του Αγίου Δημητρίου που ανήκει μάλλον στον 17ο
αιώνα. Συνεχίζοντας προς τα βορειοανατολικά θα συναντήσουμε ένα οθωμανικό
τέμενος, το οποίο ταυτίζεται με το τέμενος Μπεηζαντέ ή Αχμέντ Πασά (15ος-17ος
αιώνας). Νότια του τεμένους υπάρχει υπόγεια βυζαντινή δεξαμενή και στον ίδιο
χώρο το υπόλειμμα μιναρέ που κάποτε ανήκε στο τζαμί του Σουλτάνου, Μωάμεθ Β΄.
Ο αρχαιολογικός χώρος του Ακροκόρινθου κλείνει σχετικά
νωρίς, περίπου στις 16:00. Επίσης δεν υπάρχει κάποια καντίνα ή κάτι παρόμοιο
(εκτός από μία ταβέρνα πιο πέρα), έτσι η συμβουλή μας είναι να προμηθευτείτε
νερό ή οτιδήποτε άλλο πιστεύετε ότι θα χρειαστείτε, καθώς ο ήλιος τους
καλοκαιρινούς μήνες δεν αστειεύεται, παρά το ότι, λόγω υψομέτρου, το αεράκι
κάποιες φορές κάνει τα πράγματα καλύτερα. Ακόμα, δεν πρέπει να ξεχάσετε ότι
χωρίς το κατάλληλο παπούτσι τα πράγματα θα είναι δύσκολα, λόγω του ανώμαλου
εδάφους και των ανηφορικών μονοπατιών, αν και κάποτε λόγω τραυματισμού
ανεβήκαμε ως τον ακρόπυργο με… σαγιονάρα στο ένα πόδι!
Ευρισκόμενοι στο δώμα του ακρόπυργου, αν κοιτάξουμε προς το
νότο, μπορούμε να διακρίνουμε ένα ακόμα κάστρο. Βέβαια, στην πραγματικότητα
πρέπει να ξέρουμε το ακριβές σημείο για να το κάνουμε αυτό. Όμως, μπορούμε
κάλλιστα να κάνουμε το αντίθετο. Δηλαδή να επισκεφθούμε το δεύτερο αυτό κάστρο από
όπου είναι πολύ πιο εύκολο να διακρίνουμε τον Ακροκόρινθο. Πρόκειται για το
κάστρο στο Αγιονόρι, επίσης στα όρια
του νομού Κορινθίας. Το Αγιονόρι (εκτός από οικισμός) είναι ένα μικρό
μεσαιωνικό κάστρο, πρόσφατα αποκατεστημένο με ιδιαίτερη φροντίδα. Κατά την αποκατάσταση
μάλιστα ξοδεύτηκαν μόλις 500.000 ευρώ, τη στιγμή που τόσα περίπου χρειάζονται
για την αγορά μίας πολυτελούς κατοικίας σε κάποιο προάστιο της Αθήνας, χωρίς
βέβαια να υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχουν και πολύ ακριβότερες κατοικίες.
Το κάστρο χρονολογείται στην Φραγκοκρατία, 13ος-14ος
αιώνας. Φαίνεται να χτίστηκε σταδιακά, βάσει όμως ενιαίου σχεδιασμού, με σκοπό
να ασφαλίσει το αρχαίο πέρασμα από την Κορινθία στην Αργολίδα. Το συγκρότημα
αποτελείται από τον περίβολο, οποίος σώζεται σε ολόκληρο το μήκος του, δύο
τετράγωνης διατομής πύργους, ακέραιους πια μετά τις πρόσφατες εργασίες, τρείς
ακόμα πύργους σωζόμενους ως το ύψος του περιβόλου, τα υπολείμματα μία στέρνας,
τα ερείπια από μερικά ολικώς καταστραμμένα βοηθητικά κτήρια, καθώς και την πύλη
με το αμυντικό της σύστημα.
Το συγκρότημα στέκεται στην άκρη του γκρεμού, με την πύλη
και τον προμαχώνα της τοποθετημένα ακριβώς από εκείνη την πλευρά,
νότια-νοτιοανατολικά, για επιπρόσθετη προστασία. Η πρόσβαση στον ύψους 680
μέτρων λόφο επιτρέπεται από την αντίθετη πλευρά, βόρεια-βορειοδυτικά, εκεί που
ο επίδοξος εισβολέας θα αντίκρυζε πρώτα τον ακρόπυργο του κάστρου. Το μονοπάτι
για την πύλη περνούσε ακριβώς κάτω από τα τείχη, έτσι αν κάποιος κατάφερνε να
περάσει αλώβητος την απόσταση αυτή, ενώ βαλλόταν από τα τείχη, έπρεπε να
πολεμήσει ώστε να αλώσει την πύλη σε έναν στενό χώρο μεταξύ των τειχών και του
γκρεμού, έμπροσθεν του προμαχώνα.
Γύρω από το κάστρο υπάρχουν ερείπια κτηρίων και ναών,
μερικά από αυτά μάλιστα μεγαλιθικά.
Μόνο ο ναός των Αγίων Αναργύρων (1323) σώζεται ακέραιος. Ενδιαφέροντα είναι και
τα ερείπια του ναού του Αγίου Γεωργίου, χρονολογημένου στην ύστερη βυζαντινή
περίοδο. Τα ερείπια προφανώς ανήκουν σε οχυρωμένο βυζαντινό οικισμό, του οποίου
η ακρόπολη καταλάμβανε το χώρο που στέκει σήμερα το κάστρο. Άλλωστε σύμφωνα με
τις πηγές, οι Φράγκοι όσο πολιορκούσαν τον Ακροκόρινθο (1205-1210) κατέλαβαν
κάστρο στο Αγιονόρι (Ενόριον).
Το κάστρο είναι επισκέψιμο, χωρίς είσοδο, όπως επίσης και
οι δύο αποκατεστημένοι πύργοι. Ο ψηλότερος από τους δύο αποτελούσε τον
ακρόπυργο του κάστρου, ενώ ήταν η πρώτη εντύπωση του νεοεισερχόμενου στον
περίβολο.
Κάπου εδώ όμως ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω. Δεν είναι
εύκολο να προφθάσει κανείς να επισκεφθεί όλους αυτούς τους χώρους μέσα σε μία
ημέρα, πιθανώς μόνο αν ξεκινήσει πολύ πρωί και με πολύ όρεξη.
Αφήνοντας την περιοχή πίσω σας μην παραλείψετε να στρέψετε
το βλέμμα μία τελευταία φορά προς τον βράχο του Ακροκόρινθου, όπως επίσης και
να ρίξετε μία ματιά κάτω στον Ισθμό καθώς το όχημα θα περνά από τη γέφυρα της νέας
εθνικής οδού. Θα είναι οι καλύτερες τελευταίες εντυπώσεις από το μέρος.
